Dit bericht is ingediend onder:
HOOPPAGINA HOOGTEKENINGEN,
Interviews en kolommen
Je vriend en de mijne, KC
Ik zit weer in een van die stemmingen. Een van die stemmingen waar ik van tijd tot tijd in ga, een die Roger trilt in angst.
Ik heb gewoon geen zin om stripboeken te lezen. Dat is een probleem voor Roger omdat hij de bedoeling is dat hij me ertoe brengt regelmatige kolommen over strips te schrijven. In plaats daarvan krijgt hij dat ik regelmatig zeurt “maar ik wil niet!” Of ik stuur hem 8.000 woorden over waarom de industrie gedoemd is en hoe we er allemaal mee naar beneden gaan. (Je moet erg dankbaar zijn dat hij deze zelden een van deze publiceert. Dat ben ik zeker.)
Ik weet niet zeker waarom het gebeurt. Misschien omdat ik betrokken raak bij andere dingen, zoals luisteren naar een nieuwe CD of genieten van de seizoensfinale van een favoriet tv -programma. (Ik voel me heel veel geluk dat ik hobby’s en interesses te hebben die verder gaan dan strips. Ik denk dat dit eigenlijk heel gezond is om te doen.) Vaak gebeurt het omdat ik een paar slechte of saaie strips in één keer lees, en ik heb het gevoel dat ik moet zijn Iets anders doen. Andere keren is het gewoon omdat er die week iets anders in mijn hersenen gebeurt. Af en toe gaan strips achterin tot ik weer bij hen kom.
Het is niet alsof ik helemaal stop met het lezen van strips. Normaal gesproken is het een dom superheldverhaal of stripverhaal dat me afzet – maar dan zie ik het als een kans om verstrikt te raken in een andere strips die ik leuk vind, de huidige Peanuts -collectie of enkele oude John Stanley -stripboeken die net zijn herdrukt . Het lezen van ouder materiaal als deze herinnert me eraan hoeveel ik van strips hou als strips – als een cruciaal vertelmedium en als een eindeloos fascinerende geschiedenis van een zeer cruciale artistieke subcultuur.
Het herinnert me er ook aan dat ze, net als ik normaal gesproken van Superhero -stripboeken ben, niet definiëren wat strips zijn. Ze zijn ongetwijfeld een grote rol – maar superhelden zijn niet het enige dat strips te bieden hebben. Zoals ze altijd zeiden: “Het is een grote, brede, geweldige wereld waarin je leeft.”
Alles over het personage
Ik denk dat de beste reden dat ik stripboeken blijf lezen (zoals ik nu bijna 50 jaar heb), is dat ik van de personages houd. Ik heb echt plezier in het feit dat ik kan kijken naar personages die zo divers kunnen zijn als Spider-Man, oom Scrooge McDuck, Howard the Duck, Hobbes, Ben Grimm, Linus van Pelt, Little Archie, Batgirl, Gates, Grog, Josie, Chopie, De kruisvaarder, Iris West, Jughead Jones, de jonge Avengers, de inferieure vijf, Opus, Pogo Possum, Little Lulu en veel anderen en noemen ze niet alleen mijn favorieten, maar zeggen ook dat ze allemaal net zo interessant zijn (als Niet veel meer) voor mij dan veel echte mensen.
Ik vind het grappig dat ik denk dat veel van de huidige tienertitanen vervelend zijn, maar hun kleine titan -incarnaties zijn geweldig. (Dat is de enige huidige superclub waar ik graag lid van zou zijn. Helaas ben ik te oud. En ik heb geen huisdier.)
Ik vind de algemene weergave van vandaag van de ultra-grim Batman net zo mis als de over-the-top portret van Adam West uit een vervlogen tijdperk. Mijn favoriete Batman is degene waar hij zich voordoet als p.o. Of de Denny O’Neil Batman die criminelen beangstigt, maar geliefd is door kleine kinderen die zich niets te maken hebben met hem. Die Batman had karakter. Vandaag is gewoon psychotisch – niet beter dan de criminelen die hij vecht. En hij maakt iedereen bang.
Wanneer de makers van vandaag zeggen dat Superman niet de moeite moet nemen om een kat van een boom te redden, missen ze het punt. Natuurlijk heeft Superman betere dingen te doen dan het redden van bange katten – het punt is dat hij altijd de tijd zou vinden om het te doen. Er is maar één paneel nodig om het te laten zien (bij voorkeur, terwijl het ook voor iets anders zorgt) – maar natuurlijk, met de decompressieve verhalen van vandaag, zou het veel huidige makers zes of zeven pagina’s kosten om elke seconde hiervan te laten zien, vanuit elke denkbare hoek. Zucht.
Ergens langs de lijn zijn veel superheldenschrijvers vergeten waarom deze personages ervoor kozen om in de eerste plaats helden te worden: mensen helpen. Als je veel van de strips van vandaag leest, heb je nauwelijks helden die zelfs contact maken met gewone mensen. Ze zijn te druk met het vechten tegen superschurken, kosmische bedreigingen, woedende oncontroleerbare beesten of zelfs andere superhelden (altijd een moraalbouwer). Ondersteunende personages, wanneer ze zelfs verschijnen, zijn veel meer en veel meer andere supertekenaars in plaats van gewone mensen. Zelfs wanneer de klassieke gewone mensen (Lois Lane, Jimmy Olsen, commissaris Gordon) verschijnen, zijn ze normaal gesproken betrokken bij hun eigen avonturen.
Dit is een van de belangrijkste redenen waarom ik zo tegen het snijden van pagina -tellingen ben voor verhalen – de eerste dingen die moeten gaan zijn subplots, ondersteunende personages en contact met “normale” tekens. Wie wil er een geldverwerkende vechtscènes tussen super-aangedreven steroïde freaks verminderen?
Thor Omnibus
Ik ben ook niet zoNatuurlijk hoe ik denk over al dit huidige gesprek over hoe superhelden de nieuwe god-achtige figuren van vandaag zijn (of waar ook Grant Morrison over gaat praten in zijn nieuwe boek (Supergods)). Ik ben benieuwd om het te lezen, maar ik denk niet dat het me een gelovige zal maken. Zie je, toen ik de Griekse en Romeinse goden op school moest bestuderen, vond ik ze voornamelijk overdreven, arrogant, vervelend en saai. en boven alles. Niet wat ik denk dat superhelden moeten zijn.
Onnodig te zeggen dat Thor nooit mijn favoriete personage was, maar de run van Walter Simonson op Thor (momenteel een hete herdruk in het uitzonderlijk prachtig geremasterde Walt Simonson’s Thor Omnibus -volume) was – en zal altijd zijn – een van mijn favoriete runs van een superheldenstrip die Het kon me echt niets schelen om naar binnen te gaan. Walt deed dit vooral door een gewone (Beta Ray Bill) een nooit-zeg-die Godachtige figuur te maken, maakte de god Thor minder dan een gewone (Thor-Frog), en maakte de goden echt door hun menselijkheid (Balder) en opoffering (skurge) te tonen. Ongelooflijke dingen. Een van de ware must-reads van strips. Geweldige baan, Walter!
Dus ik denk dat het nog een week of zo zal duren voordat ik terug ben om de huidige strips te lezen. Ik heb een grote doos binnenkomend uit Westfield (net als velen van jullie) met ongeveer vijf weken aan strips en een stel langverwachte hardcovers (inclusief het feestverhalenboek van Jill Thompson’s Delirium!). Tot die tijd houd ik mezelf bezig met de seizoensfinales van Castle, Chuck en The Big Bang Theory, de recente Kinks CD -heruitgaven en de nieuwe Steve Martin, Smithereens en de Automobiles CD’s. en sommige Frankenstein Jr. en de onmogelijke op dvd. (Nu waren die mensen superhelden!)
KC Carlson heeft altijd minstens drie gigantische dozen van Westfield Peanuts in zijn garage op enigerlei wijze keer. Hij weet nooit wanneer hij zijn auto opnieuw zal moeten invullen. (Het maakt de auto ook gemakkelijk te drijven.)