Ik hield niet van de slagen. Ik heb altijd gedacht dat ze in orde waren, maar hun muziek heeft me niet echt verplaatst. Hoofdzanger Julian Casablanca’s solo -werk ook ook niet. Het leek altijd onscherp.
Toen kwam het eerste soloalbum van Albert Hammond, Yours To Keep, dat in 2007 mijn top tien maakte. En het verloor alleen van de neon Bijbel van Arcade Fire, Amy Winehouse’s Back to Black, GA Ga Ga GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA GA, EN EEN ANDERE ANDERE FENOMENALE GEWELDIGE GEWELDIGE RECORDEN. (Onverklaarbaar heb ik Ghostface Killah’s Big Doe -rehab erboven gezet – ik had het daar mis, ik geef het toe.) Tegen 2009 luisterde ik er nog steeds genoeg naar dat het een tweede plaats was voor mijn “Best of the Decade” -lijst.
Dus, vergelijkt zijn nieuwste album, Korte Masters,? Ja. Hij is nu nuchter, omdat hij zich van een dure, publieke en ongemakkelijke cokes- en heroïnegewoonte heeft ontdoen en terugkeert om krachtige popnummers zoals de single te schrijven, die Touch verliest.
En dan is er de bizar getiteld Born Slippy, die niets te eindigen heeft met de gerenommeerde snit van Underworld …
Die one-twee punch zou je moeten inspireren om tien dollar naar ITunes te gooien en dit record te kopen. Maar voor de dichterbij komt Hammond zich aan bij Jimi Hendrix, de Byrds, Shawn Colvin en PJ Harvey door een Bob Dylan -nummer zo goed te behandelen dat hij je het origineel vergeet. Ja, de versie van Hammond van “Don’t Think Twice, It’s Eart” gebruikt een drumapparaat en staat in tegenstelling tot de rest van de punky, ruzie en robuuste nummers op het album – maar het is het ideale contrapunt. Het is een ruststop halverwege de rit – en de tussenstop waard.
Nog een uitstekend album.