Ik ben de eerste persoon die toegeeft dat de stal niet voor iedereen was. Craig Finn’s woede-niet-zingende, compleet met een stem die klonk als Tom Waits na het zuigen van helium, kan raspen en frustrerend zijn. Maar ik heb er altijd van gehouden. De band heeft een storytellingstijl, net als Springsteen, en opmerkelijke teksten. Wat als u Mr. Finn zou nemen en hem voor een uitstelband zou plaatsen wiens invloeden veel meer negentig dan de jaren 1970 waren? Nou, je krijgt misschien luisteraar.
De band van Kansas City noemt hun stijl ‘talkmuziek’ en het bevat harde (en in sommige gevallen hardcore) rockthema’s, met de nadruk op haak en crash, en af en toe hoorn – maar alleen wanneer nodig om een punt te tonen. En ja, als je zoiets vetgedrukt gaat proberen als dit, kunnen je teksten beter goed zijn. En dat zijn ze zeker. Liederen van vervreemding en woede, kracht en weerstand – dit is echt een plaat voor onze tijd.
De band is nu op een Europese reis, maar als ze het DC -gebied raken, zal ik ze zeker uitchecken.